Maxime van Esseveld: ‘Sport is de grote gelijkheidsmachine’.

V: Sport betekent veel voor je. En je vindt het elke dag nóg belangrijker worden. Hoe komt dat?
A: Sport is dé plek waar mensen elkaar puur op basis van gelijkheid ontmoeten. In een sportwedstrijd telt status, historie, diploma’s en inkomen niet meer; het gaat puur om de prestatie van het moment, ongeacht je achtergrond. Daarmee is sport dé grote gelijkheidsmachine.    

V: Is sport niet al belangrijk in onze samenleving?
A: Nee. We hebben juist een nonchalante sportcultuur. Laat me een paar voorbeelden geven. Lagere scholen komen bij ons niet veel verder dan een speelkwartier per dag en een uur gym per week. Gevolg? Veel obese kinderen. Ook op de middelbare school, de hogescholen en de universiteiten is sport een veel te vrijblijvend verschijnsel. Denk aan het enorme percentage studenten dat zich vanaf de introductieweken in het uitgaansleven stort, abrupt met sporten stopt en er ook later nooit meer aan toe komt. Hoe zonde is dat? Lichamelijke fitheid zou je veel serieuzer moeten nemen, jong of oud.

V: Waarin zou je meteen investeren als je een dag minister van sport was?
A: In sportfaciliteiten en -leraren voor de jongste generatie. Bij hen kun je het meeste winst boeken. Als het lukt om sport voor jonge kinderen een natuurlijk onderdeel van hun levensstijl te maken, zal de volksgezondheid en de samenleving er op termijn flink op vooruitgaan.  

V: Sport, en zeker topsport, is toch ook ongelijkheid? Fans die tegen een sportidool opkijken. 
A: Dat is nou net het mooie van sport! Een tennis-, voetbal- of hockeyidool inspireert je om zelf ook zo goed te worden. En daarvoor keihard te gaan trainen. In het streven beter te worden – dat ook Messi en Nadal nog steeds hebben – zit juist de grote gelijkheid van sport. Het maakt de gedachte dat sommige kinderen vanwege geldgebrek niet aan sporten toekomen, niet worden uitgedaagd, des te onverdraaglijker.   

V: Jij gaat sport toegankelijker maken.
A: Daar ga ik alles voor uit de kast halen. Juist om die gelijkheidsmachine op volle toeren te laten draaien. Iedereen kind moet de sport van zijn of haar keuze kunnen beoefenen.  

V: Ooit wil je dus de prestigieuze functie van IOC-president bekleden. 
A: Het is mijn absolute droombaan. Zeker nu de Olympische Spelen van 2024 in Parijs zijn, ga ik er alles aan doen alvast een eerste stap te zetten. Door er stage te gaan lopen of op een andere manier betrokken te raken.

V: Heb je iets bijzonders met Parijs?’
A: Ja, ik heb een tijd in Parijs gewoond en houd heel erg van die stad. IOC-president zal ik in 2024 zeker nog niet zijn, maar het is een begin.  

V: Wat maakt dat De Spelen zo tot jouw verbeelding spreken?   
A: Ik zie De Spelen als ‘het hart’ van de sportwereld, het ultieme evenement, ook. Twee weken lang vormen ze het middelpunt van de wereld. Extra spannend is dat je te maken hebt met een mix van echt álle culturen op de aarde. Hoe gaan mensen die kort daarvoor uit alle werelddelen zijn komen aanvliegen op een kleine ruimte met elkaar om? Te zorgen dat iedereen zich zo prettig mogelijk voelt tijdens De Spelen, lijkt me fantastisch en tegelijk fantastisch moeilijk. Want iedereen staat onder druk: topsporters én organisatie.

V: Overschat je de effecten van sport niet?
A: Integendeel. Of je nu binnen de lijnen stapt van een voetbal-, hockey-, basketbal-, volleybal of tennisveld,,, overal betreed je dezelfde ruimte. Die gelijkheid, dat wegvallen van afstanden, is magisch en precies wat de wereld nodig heeft. En als ik me net zo fanatiek voor de sport inzet dan als ik ooit zelf hockeyde, gaan er mooie dingen in de sportwereld gebeuren.  

V: Heb je tot slot nog een missie met De Spelen? Of blijven ze zoals ze zijn?
A: Ik zou de ongelijkheid tussen mannen- en vrouwensport actief terugdringen. Zodat er voor beiden evenveel belangstelling is, ongeacht gender. Daarmee zou je een belangrijk signaal afgeven aan de samenleving.