Nee tegen hokjesdwang
Zoals bekend heb ik met de Young Lady Business Academy heel bewust een opleiding gecreëerd die open staat voor elk opleidingsniveau. Met als resultaat dat er jonge, ambitieuze vrouwen op afkomen die ernaar hunkeren ‘andere mensen’ te ontmoeten. En het niet erg maar juist fijn vinden wanneer deelneemsters (veel) meer praktisch of theoretisch opgeleid zijn dan zijzelf. Zo willen degenen die makkelijk leren er bijvoorbeeld achter komen hoe je daadkrachtig en zelfverzekerd een bedrijf van de grond krijgt. En degenen die praktisch geschoold zijn dolgraag te weten komen hoe je een concept, formule of missie opstelt en strategisch uitrolt, zodat hun talenten beter gezien en (rijkelijk) gewaardeerd worden. De enorme gretigheid waarmee de Young Ladies op elkaar afstappen – in de wetenschap dat alle aanwezigen ambitieus zijn, maar ieder voor zich andere ervaringen en achtergronden heeft – is voor mij het bewijs dat ze iets heel erg missen in het traditionele onderwijssysteem.
De traditie schrijft nog al te vaak voor dat je in een hokje moet passen en daarbinnen pas de ruimte krijgt om te excelleren. Terwijl ik zie hoe beknellend de Young Ladies die hokjes vinden en zich het liefst in veel bredere zin met zaken bemoeien, waarbij hun nieuwsgierigheid en communicatieve vaardigheden – bruggen bouwen tussen verschillende werelden – bijzonder van pas komt.
Moeten we die drang over je eigen beperkingen heen te kijken niet veel meer ruimte geven? vraag ik me dan af. Is dat niet de ware ‘inclusiviteit’, waar iedereen de mond zo van vol heeft?
Voorbeeld. Ik heb al heel wat Young Ladies zien passeren die de ambitie hebben de zorg fundamenteel anders in te richten; meer mensgericht. En maar al te vaak zie ik, helaas, dat die – werkelijk prachtige! – ambitie stukloopt op traditionele structuren. Kennelijk zijn veel organisaties nog niet klaar om zich open te stellen voor dergelijke ambities. Ik zie vooral het tegendeel gebeuren: de veelzijdig talenten worden pijlsnel richting een hokje geduwd, zodat ze meer beheersbaar en controleerbaar worden.
Vast komen te zitten.
Wat mij motiveert hier een punt van te maken, is dat de weerzin tegen traditionele hokjesdwang niet zomaar een persoonskenmerk van mij is, maar net zo goed een bruikbare correctie op hoe de samenleving momenteel is ingericht. Vergis ik me? Of zijn veel sociaal-maatschappelijke problemen van deze tijd – doorgeschoten individualisering, de toeslagenaffaire, wantrouwen jegens de overheid – terug te voeren op gesloten vormen van bureaucratie en technocratie? Anders gezegd: lost het ruimte geven aan veelzijdigheid, zoals aanwezig bij de Young Ladies, niet alleen een probleem op voor ambitieuze vrouwen, maar ook voor de samenleving als geheel waarin burgers meer dan ooit gezien’ en gehoord willen worden?
Omdat ik een grote toekomst zie voor gedreven vrouwen die voorbij hokjes denken, probeer ik ze via de Young Lady Business Academy de meest krachtige en zelfverzekerde uitgangspositie te geven, met de bijbehorende vaardigheden.