Uitblinken is niet genoeg
Aan ambitie geen gebrek voorafgaand en tijdens de Young Lady Business Academy 5.0. Gedurende de pitches verbaasde ik me over de enorme hoeveelheid bestuursfuncties en bijbaantjes die de kandidaten al hadden gedaan. En over de talloze, kersverse ondernemingsplannen, die ze in de la hadden liggen of al aan het uitvoeren waren. Ik werd er, eerlijk gezegd, bijna duizelig van.
Natuurlijk verwelkom ik, als oprichter van de Academy, elk soort initiatief en ervaring dat de kandidaten meebrengen. En zal ik de laatste zijn om te zeggen dat een aanstaande Young Lady zichzelf voorbij loopt, een tempootje terug moet schakelen of meer afstand dient te bewaren tot haar eigen passie. Integendeel. Het doel van de Academy is immers de rem op vrouwelijke ambitie eraf te halen. En jonge vrouwen te stimuleren lef te tonen, hun professionele dromen uit te spreken en die vervolgens te realiseren.
Toch voelde ik me na verloop van tijd ongemakkelijk bij de enorme reeks wapenfeiten die de kandidaten via Skype of Zoom presenteerden. Dat ongemak zat bepaald niet bij de inhoud – die vond ik bijna zonder uitzondering stoer en opwindend; de ene activiteit was nog creatiever en relevanter dan de andere.
Mooi juist!
Maar wat me begon op te vallen was het volgende: waren de Young Ladies niet té gretig? Wilden ze niet té graag? Maakten ze zichzelf niet té druk om de allerbeste indruk te maken? Soms stonden ze er zo strak en onbeweeglijk bij dat het zowat leek of ze vastgelijmd zaten. Het leidde ertoe dat er een stem in mij begon te spreken die een andere kant opging. En niets liever deed dan een vraag stellen die de Young Ladies niet zagen aankomen, namelijk deze:
‘Heb je wel eens iets stouts gedaan?’
De meeste kandidaten stonden perplex na deze vraag. Ze wisten niet wat te antwoorden, hetzij bang om daadwerkelijk iets te onthullen, hetzij uit vrees te moeten toegeven dat ze nog nooit iets stouts hadden ondernomen (vooral dat laatste, was mijn indruk). Er waren er ook die enigszins onzeker vroegen ‘stout? wat bedoelt u?’, om zo tijd te winnen of alsnog het juiste antwoord te kunnen geven.
Deze reacties wezen mij ondubbelzinnig op een valkuil in de Academy. Ligt de nadruk niet teveel op uitblinken? Op presteren? Realiseren we ons genoeg dat het halen van de top, naast inzet en talent, ook om originaliteit en brutaliteit vraagt, het nemen van een kortere weg, ook als er een stopbord staat? In een flits zag ik voor me hoe de Academy enthousiaste, ijverige, maar ook te voorzichtige uitblinkers kweekt die, puur uit angst een keer het verkeerde te doen, de top nooit in zicht zullen krijgen. Ofwel, meisjes die vragen worden overgeslagen. Dat wil ik niet.
